தரம்சாலா-தபோவனம்-தலாய்லாமா 7

 7 சட்லெஜ் நதியைப் பார்க்க 7300 அடி உயரத்திலிருக்கும் சிம்லாவிலிருந்து மலைச்சாலையில் இறங்கிக்கொண்டிருக்கிறோம். “இந்த இரண்டு மலைகளையும் கடந்து அடிவாரத்துக்குப் போகப் போகிறோம்” என்கிறார் ஒட்டுநர். தொலைவில் ஆழத்தில் சிறிதாகக் கூடவே வந்த சட்லெஜ் சட்டென்று அருகில் ஜூம்மில் வருகிறது. பரந்த நதி. சற்றே அழுக்கு வண்ணம். நெருங்க நெருங்க நதியின் ஓசை.

“ ராஃப்டிங் (Rafting) போட்டில் (நைலானாலான காற்றடைத்த மிதவை) போக விரும்பினால் இன்னும் கிழே அழைத்துப்போகிறேன் என்கிறார்” ஒட்டுநர். அதையும் பார்த்துவிடுவோம் என்று “சரி போகலாம்” என்கிறோம். “இனி இந்தப் பாதையில் நம் கார் போகாது ஜீப் வரும்” என்று சொல்லி யாருக்கோ போன் செய்கிறார். ஜீப் வருகிறது. ராஃப்டிங் செல்ல விரும்புபவர்களை அதை நடத்தும் கம்பெனி ஜீப்பில் அழைத்துச்செல்கிறது. அங்கு நமக்கு டீ தந்து ராஃப்டிங் பயணம் பற்றி பாதுகாப்பு விதிகள்,டிக்கெட் விபரம் சொல்லுகிறார்கள். கட்டணம் அதிகம்தான். ஆனால் அருகில் ஓடும் சட்லெஜ் ஆசையுடன் அழைக்கிறது. மறுக்க முடியவில்லை.

அங்கிருந்து ஜீப் நாம் பயணம் செய்ய வேண்டிய ராஃப்ட்டை தலையில் சுமந்து கொண்டு இன்னும், கீழே இறங்குகிறது. அங்கே நிறுத்தி லைப் ஜாக்கெட் அணிவித்துத் துடுப்பைக் கொடுத்து இங்கிருந்து இறங்கி வாருங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு நாம் போக வேண்டிய ராஃப்ட்டை இரண்டு பேர் தூக்கிக் கொண்டு வேகமாகச் செல்கிறார்கள். பாதை என்று எதுவுமில்லாத கற்கள் நிறைந்த அந்தச் சரிவில் சர்வ ஜாக்கிரதையாகக் கடவுளை வேண்டிக்கொண்டு இறங்குகிறோம். கொடுத்த ரப்பர் துடுப்பை ஸ்டிக்காகப் பயன் படுத்தி ஒரு சின்ன டிரெக்கிங்க்கு பின் நதிக்கரையை அடைகிறோம். அதற்குள் நம் ராஃப்ட் போட்டில் காற்றைச் சரி பார்த்துப் பம்ப்பின் மூலம் நிரப்பிக்கொள்கிறார் நம் கேப்டன்.

துடுப்பை எப்படிப் பிடித்துகொள்ளவேண்டும். எந்தக் கட்டளைக்குத் துடுப்பை எப்படிப் போட வேண்டும். என்ன செய்யக்கூடாது முக்கியமாக எதுவும் போட்டில் சாப்பிடக்கூடாது. போன்ற கட்டளைகளை அவர் மொழியில் வகுப்பெடுத்தார்.. மொழி புரியாவிட்டாலும் கட்டளைகள் புரிகிறது. மொழி அவருடையாதாகயிருந்தாலும் உயிர் நம்முடையதல்லவா? ஆங்கிலம் பேசுவதுதான் இல்லையே தவிர அப்டேட் ஆகயிருக்கிறார்கள் அணிந்திருக்கும் ஹெல்மெட்டில் gopro என்ற குட்டிக் கேமிரா பொருத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நம் பயணத்தை அது வீடியோவாக எடுத்துக்கொண்டே வருகிறது. அதைப் பென் டிரைவில் காப்பி செய்து நம் போனுக்குப் பயணம் முடிந்ததும் மாற்றித் தருகிறார்கள். (அதற்குத் தனிக் கட்டணம் என்பது வேறு விஷயம்) டெலிபோட்டோ கேமிராக்களின் லென்ஸ்களைத் துடுப்பிலிருந்து தெறிக்கும் நீர் வீணாக்கிவிடும் என்று எச்சரிக்கிறார்கள்.

அதிக ஆர்ப்பாட்டமில்லாமல் இருக்கும் சட்லெஜில் பயணம் தொடங்குகிறது. போட்டுக்குள் ஷூ செருப்பு அணியக்கூடாது. கால்களை அதற்கான வளையத்தில் நுழைத்துக்கொண்டு உட்கார வேண்டும். வேகமாக முகத்தைத் தழுவிச் செல்லும் குளிர்காற்று எதிர் காற்றில் படகு செல்வதைச் சொல்லுகிறது. சட்டென்று காற்று பலமாக வீசுகிறது. கேப்டன் சொல்லும் போது மட்டும் நாம் துடுப்பை அவர் சொல்லும் திசையில் போட வேண்டும். சற்று நேரத்தில் துடுப்பு போடுவது வசமாகிவிடுகிறது. பல ஆண்டுகளுக்கு முன் கல்லூரி நேவி என்சிசி கொச்சி கேம்ப் நினைவில் எழுந்து போயிற்று. இமயத்தின் இரண்டு மலைகளின் நடுவில் அகன்று பரந்து ஓடும் நதியில் தொலைவில் தெரியும் பனிச்சிகரத்தைப் பார்த்தபடி இம்மாதிரி ஒரு காற்றடைத்த போட்டில் துடுப்பு போட்டுக்கொண்டு போவது என்பது திரிலிங்க் ஆகயிருக்கிறது. வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத அனுபவம். இரு புறமும் பிரமாண்டமான மலைச்சரிவு. சில இடங்களில் நீர்ச்சுனைகள். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் நதி, நதி மட்டுமே.

ஒரு மலைச்சரிவில் மேகி சமைத்துக்கொடுக்கும் ஸ்டால்கள். விரும்பினால் நிறுத்தி இறங்கி அதையும் அனுபவிக்கலாம்.

நதி வேகமாக ஒடுகிறது. ஆங்காங்கே எழும் அலைகள். எவ்வளவு ஆழமிருக்கும்? "கணக்கிடமுடியாதது" என்கிறார் கேப்டன். வெள்ளம் வந்தால் நீங்கள் இறங்கிய இடம் வரை நீர் உயரும் என்றார்.

“கிளம்பி முக்கால் மணி நேரமாகியிருக்கிறது திரும்பலாமா? இன்னும் போகலாமா என்று கேட்கிறார். திரும்ப மனமில்லாமல் இன்னும் ஒரு 10 நிமிடத்துக்குப் பின் திரும்பலாம் என்கிறோம் அவ்வளவு நேரம் படகில் வந்ததேதெரியவில்லை. நம்மை மறந்து சூழலில் ஒன்றி விட்டோம். திரும்பும் போது நதியின் போக்கில் படகு செல்வதால் வேகமாகச் செல்லுகிறது.

எதிரில் வரும் ஒரு போட்டில் இருப்பவர்கள் தங்கள் துடுப்புகளைத் தூக்கிக் காட்டுகிறார்கள். அப்படித்தான் ஹலோ சொல்ல வேண்டுமாம்.இறங்க வேண்டிய இடத்தில் (இது வேறு ஒரு இடம்) ஜீப் காத்திருக்கிறது. நம்முடன் நாம் பயணித்த ராஃப்ட்டையும் சுமந்து கொண்டு கிளம்பிய இடத்துக்கு வருகிறது.

இரவில் சிம்லா திரும்பி அறைக்கு வந்த பின்னரும் மனம் இன்னும் நதிப்பயணத்திலேயே இருக்கிறது. இந்தச் சிம்லா பயணத்தைத் திட்டமிட்டபோது இந்தச் சட்லெஜ் ராஃப்ட்டிங்கை நினைத்துக்கூடப் பார்க்கவில்லை. இன்று இந்த இனிய வாய்ப்புக்கு இறைவனுக்கு நன்றி சொல்லுகிறோம்.

மனதில் இன்னமும் அந்த நதியின் வாசமும், அந்தப் பயணமும் நிறைந்திருப்பதால் தூக்கம் வரவில்லை.

நாளை காலை டில்லி சென்று சென்னை திரும்பவேண்டும்.

All reactions:

162You, Vidya Subramaniam, மாலன் நாராயணன் and 159 others

அக்பரின் தாயார் வாசித்த இராமாயணம்

மத்தியக் கிழக்கு நாடுகளில் ஒன்றான கத்தார் மிகப்பழமையானது. பாரம்பரிய இஸ்லாமியக் கலாசாரங்களைப்போற்றும் நாடு.

பல ஆண்டுகள் இங்கிலாந்து அரசால் பாதுகாக்கப்பட்ட ஒருநாடாயிருந்த இது 1971ல் சுதந்திரம் பெற்றது. இன்றும் மன்னர்

ஆட்சி முறையைத் தொடரும் இந்த நாடு கடந்த 20 ஆண்டுகளில் பிரமிக்கத்தக்க வளர்ச்சியை அடைந்திருக்கிறது. இதன் தலைநகரம் தோஹா.

அண்மைக்காலமாக உலகக் கால்பந்துப்போட்டி முதல் பலவிதமான சர்வதேச விளையாட்டுப் போட்டிகளை நடத்திக்கொண்டிருப்பதால், நகரில் நவீன பாணிக் கட்டிடங்கள், சர்வதேசஅரங்குகள், ஆடம்பர ஹோட்டல்கள் உருவாகியிருக்கின்றன,

நகரின் கடற்கரையில் அப்படி எழுந்திருக்கும் ஓர் அதிநவீனக்கட்டிடத்தில் தான் இயங்குகிறது மியூசியம் ஆஃப் இஸ்லாமிக்ஆர்ட் என்ற அருங்காட்சியகம்.

இஸ்லாமியப் பண்பாக்களின் முறைப்படி தோன்றி வளர்ந்த பலகலைகளின் காட்சியகமாயிருக்கும் இந்த அருங்காட்சியகத்திற்காகக்கத்தார் மன்னர் குடும்பத்தினர் உலகெங்குமிருக்கும் பண்டையஇஸ்லாமியக் கலைப்படைப்புகளை வாங்கிச் சேமிக்கிறார்கள்.இந்த அருங்காட்சியகத்திலிருக்கும் ஒரு காட்சிப் பொருள்அண்மையில் பேசு பொருளாகியிருக்கிறது. 

அது ஒரு ராமாயணக்காவியத்தின் பிரதி.

உலகின் பல நாடுகளின் அருங்காட்சியகங்களில் இராமாயணத்தின் பிரதிகளும் படங்களும் இருக்கின்றன. ஆனால் இந்தராமாயணத்தின் பிரதி வித்தியாசமானது. முகலாய அரசவையின்அரச குடும்பத்தினரும், பேரரசர் அக்பரின் தாயுமான ஹமிதாபானுபேகம் அவரது கைப்பட எழுதப்பட்ட ராமாயண உரையை வைத்திருந்தார். இது சமஸ்கிருதத்தில் எழுதப்பட்ட வால்மீகிஇராமாயணத்திலிருந்து பாரசீகத்திற்கு மொழிபெயர்க்கப்பட்டது.

மன்னர் அக்பர் பெரிய இலக்கிய ரசிகர். உலகின் சிறந்த காவியங்கள், இலக்கியப் படைப்புகள் எல்லாம் பெர்ஷ்யன்மொழியில் மொழிபெயர்க்கப்பட வேண்டும் என்று விரும்பினார். இதற்காகவே அவரது அவையில் பன்மொழி வல்லுனர்கள் நியமிக்கப்பட்டிருந்தனர்.மன்னர் விரும்பியதின் பேரில் வியாசரின் மஹாபாரதமும்,வால்மீகியின் ராமாயணமும் பாரசீக மொழியில்   மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. சம்ஸ்கிருதத்திலிருந்து முதலில் இந்தியிலும் பின்னர் பெர்ஷ்யமொழியிலும் மொழிபெயர்க்கப் பட்டிருக்கின்றன.மொழிபெயர்ப்புகளில் சில பெயர்கள் சிதைந்து மாறியிருக்கின்றன.

தசரதன் ஜெஸ்ரதன் ஆகியிருக்கிறார்.அகஸ்தியரை ஒரு நட்சத்திரமாகப் புரிந்து கொண்டு பெர்ஷ்ய மொழியில் உள்ள அந்த நட்சத்திரத்தின் பெயரையே அவருக்குச்  சூட்டியிருக்கிறார்கள். அசோகவனம் ராவணனின் அரண்மனையாகியிருக்கிறது.

பாரசீக மொழியில் அச்சிடும் வசதிகள் இல்லாத அக்காலகட்டத்தில் புத்தகங்கள்அழகான கையெழுத்துப் பிரதிகளாக உருவாக்கப்பட்டன. அழகான எழுத்துகளை எழுதுவது ஒரு கலையாகவே (calligraphy)  மன்னர் அக்பர் காலத்தில் போற்றப்பட்டது

.

அப்படி மன்னர் அக்பருக்காக அழகாகஉருவாக்கப்பட்ட புத்தகப் பிரதிகளில் அவர் அரசு முத்திரையிடப்படும். இதைப் பார்த்து, மன்னரின் அனுமதியுடன் அரசவையில் இருந்தவர்களில் பலர் தங்கள் சொந்தப் பிரதிகளை உருவாக்கிக்கொள்வார்கள்.

ஆனால் பேரரசர் ஹூமாயூனின் மனைவியும் மன்னர் அக்பரின் தாயாருமான அரசி ஹமீதாபானு இப்படிப் பிரதி எடுக்கச் சொல்லாமல் அவருடைய இராமாயணப் பிரதியை அவரே கைப்படப் பாரசீக மொழியில் எழுதியிருக்கிறார்.

அவரது ராமாயணத்தின் பிரதி முதலில் 56 பெரிய விளக்கப்படங்களுடன் 450 பக்கங்களைக் கொண்டது. புத்தகம் மென்மையான தங்கஉருவங்கள் மற்றும் மலர்களுடன் திறக்கிறது. காதா மற்றும் ஸ்லோகா என்ற சமஸ்கிருத வார்த்தைகளுடன் அத்தியாயங்கள் குறிக்கப் பட்டிருக்கின்றன.

அரசியின் ஆலோசனைப்படி பாடல் வரிகளுக்கான படங்கள் லாகூரில் உள்ள ஒரு சிறிய ஓவியக் கலைஞர்களின் குழுவால் உருவாக்கப்பட்டன என்கிறது குறிப்பு.. இந்தப் புத்தகப் பொக்கிஷம் தான் இப்போது தோஹா அருங்காட்சியகத்திலிருக்கிறது.

இந்த நூல் தோஹா அருங்காட்சியகத்தை அடைவதற்கு முன் நீண்ட பல பயணங்களைச் சந்தித்திருக்கிறது 1604 ஆம் ஆண்டில் ஹமிதா பானோ மறைந்த பின்னர் அரச குடும்பம் நூலை மத்திய முகலாய நூலகத்திற்கு மாற்றியது, பின்னர் அங்கிருந்து காணாமல் போய் பலருக்கு விற்கப்பட்டிருக்கிறது .

இந்தப் பயணத்தில் புத்தகம் நீரினாலும், பூச்சிகளினாலும் சேதமடைந்திருக்கிறது, சிலபக்கங்கள் காணாமல் போயிருக்கின்றன.புத்தகத்தின் அட்டைகளின் விளிம்புகள் கிழியத் தொடங்கியிருந்தன.

ஆனாலும் 2000 ஆம் ஆண்டு கத்தார்அரசர் ஷேக் சவுத் அல் தானி பெரும் விலை கொடுத்து இந்தப் பொக்கிஷத்தை வாங்கி நூலகத்தில் சேர்த்திருக்கிறார். காணாமல் போன பக்கங்களிலிருக்கும் பெரும்பாலான படங்களை மீண்டும் உருவாக்கிப் புத்தகத்தில் சேர்த்திருக்கிறார்..1990கள் வரை இந்த ராமாயணம் பற்றிஎ வருக்கும் தெரியாதிருந்த நிலையில் இன்று தோஹா ராமாயணம் என்று உலகெங்குமிருக்கும்ஆர்வலர்களால் பேசப்படுகிறது

இந்தப் புத்தகம் மொகலாயர்களுக்கு இராமாயணத்தில் எவ்வளவு ஆர்வமிருந்தது?     என்பதையும் அதை எப்படி போற்றியிருக்கிறார்கள்? என்பதையும் மட்டுமல்ல இன்றைய அரபு நாட்டு மன்னர் பரம்பரையினர் அதை எப்படித் தொடர்கிறார்கள் என்பதையும் சொல்கிறது.

அமுத சுரபி 2024 ஏப்ரல் இதழில் எழுதியது 

 

 

இந்த வார கல்கி இதழிலிருந்து

இந்த வார கல்கியில் 14/6/20 எழுதியது

கருணை

    ஆதித்யா.

 

அந்தக் கம்பீரமான சிவப்புவண்ண சென்னை ஹைகோர்ட்  கட்டிடத்தைப் படங்களிலும், டிவி செய்திகளில் மட்டுமே பார்த்திருந்த சீதா இன்று அதனுள் நுழைவோம் என்று நினைத்துக்கூட பார்த்ததில்லை.  அகன்ற  படிகள் ஏறி  நீதிபதிகளின் பெரிய  படங்கள் மாட்டப்பட்டிருக்கும்  அந்த நீண்ட வராந்தாவைக் கடந்து ஆறாம் எண் அறையின் முன் உடன் வந்த தோழி சரோஜாவுடன் தயங்கி நிற்கும் அவளிடம்  விபரங்கள் கேட்டு அட்மிஷன் பாஸை  பார்த்தபின் பாதுகாவர் அனுமதிக்க, உள்ளே சென்று  உட்கார்கிறார்கள் சீதாவும்  அவள் தோழி சரோஜாவும்.

ஒரு மணி நேர காத்திருப்புக்குப் பின்  பெயர் அழைக்கப்பட்டவுடன்  உள்ளே சென்ற சீதாவிற்கு  . அந்த ஏசியிலும் வேர்த்தது. உயரமான மேஜையில் நீதிபதியையும் சுற்றிலும் சில வக்கில்களும் இருந்த உயர் நீதிமன்ற நீதிபதியின் கோர்ட்டைப் பார்த்ததும் சீதாவிற்குப் படபடப்பு அதிகமாகியிருந்தது, வாய் உலர்ந்திருந்தது. தன்னால் பேச முடியாமல் போய்விடுமோ  என்ற அச்சமும் எழுந்தது.

நீதிபதியைப் பார்த்தவுடன் தன்னிச்சையாகக் கையெடுத்து கும்பிட்டாள்.

“ உங்கள் மனுவை நீங்களே வாதிடப்போவதாக அனுமதி கேட்டிருக்கிறீர்களே ஏன்?. இதில் உங்களுக்கு எதாவது முன் அனுபவம் உண்டா? அல்லது யாரவது உதவினார்களா?

“அனுபவம் எதுவும் இல்லை. சார் ஆனால் நம்பிக்கையிருக்கிறது என்று மெல்லிய குரலில்.  சொன்ன சீதா தொடர்ந்து  வக்கீல் வைத்துப் பேச எனக்கு பண வசதியும் இல்லை. என்றாள். என் தோழி சரோஜா ஒரு சமுக சேவகி அவர்தான் இந்தமாதிரி நாமே நேராகவே கேட்கலாம் என்று சொன்னார்”.

“உங்கள் மனுவை இந்த கோர்ட் ஏன் ஏற்க வேண்டும்? என்பதையும் உங்களுக்கு  எதற்கு அனுமதி வேண்டும் என்பதையும் சுருக்கமாகச் சொல்லுங்கள். அது ஏற்கப்பட்டால் உங்கள் மனு விசாரணைக்கு அனுமதிக்கப்படும்.”

 “என் மகளைக் கருணைக்கொலை செய்ய என்னை நீங்கள்  அனுமதிக்க வேண்டும்” என்ற அவளது  தெளிவான  வார்த்தைகளைத் கேட்ட  நீதிபதி திடுக்கிட்டு தலையை உயர்த்தினார். கண்களில் ஆச்சரியம். அந்த ஹாலில் இருந்த பலரது புருவங்கள் உயர்ந்தன. பலர் சீதா பேசப்போவதைக் கூர்ந்து கவனிக்கக் காத்திருந்தனர்.

பல கொலை குற்றவாளிகளுக்கு மரணதண்டனை உள்படப் பல வித தண்டனைகள் வழங்கிய அந்த நீதிபதியின் முன் ஒரு கொலையைச் செய்ய அனுமதி வேண்டி ஒரு வழக்கு.

“விபரமாகச்சொல்லுங்கள்”

“எனக்கு இரண்டு பெண் குழந்தைகள். மூத்தவளுக்கு வயது  ஒன்பதாகிறது பெயர் மகேஸ்வரி. பிறந்த நாளிலிருந்து பல விதமான உடல் உபாதைகளால் அவதிப்படுகிறாள். அவளது முளைக்கு போதிய அளவில் ஆக்கிஸிஜன் செல்லாதால் அவளால்  எல்லோரையும் போல் நடமாட முடியாது. படுக்கையிலிருக்கும் அவளுக்கு உணவு டியூபின் மூலம் செலுத்த வேண்டும் அடிக்கடி வலிப்பு வந்து பலமாகக் கத்துவாள். வேதனையில் அவள் அலறுவது என் வீட்டிலிருப்பவர்களுக்கு மட்டுமில்லை அருகிலிருப்பவர்களுக்கும் அவஸ்த்தையாகயிருக்கிறது. சிலர் போலீஸில் புகார் கூட  செய்துமிருக்கிறார்கள். இந்தக் கோரத்தை என்னால் சகித்துக்கொள்ள முடியவில்லை..  இவள் நிலை என் அடுத்த 5 வயது குழந்தையைப் பாதித்துவிடும் என பயப்படுகிறேன்.  மாதம் மருந்துச்செலவுக்கு மட்டுமே 10,000 வரை ஆகிறது.  குணமாகும் வாய்ப்பில்லை என்கிறார்கள். இந்த நிலையில் பெண்குழதை வளர்க்க முடியாது. என் வாழ்நாளுக்குப் பின் அவளை யார் கவனிப்பார்கள்? இப்படிப் பட்ட குழந்தைகளுக்கான ஹோம் எதுவுமில்லை என்கிறார்கள்.  அதனால் அவளுக்குக் கொடுக்கும் உணவு, மருந்து, ஊசி,  சத்துணவு அனைத்தையும் நிறுத்தி அவளை மரணமடைச் செய்ய விரும்புகிறேன் அதற்கு  உங்கள் அனுமதி வேண்டும் என் பெட்டிஷனில்  எல்லா விபரங்களையும்  மருத்துவ ரிப்போர்ட்கள் போட்டோக்கள் எல்லாம்  இணைத்திருக்கிறேன்.”

சீதா  அழுகையை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு இதைச்சொல்லி முடித்தவுடன் அந்த ஹாலின் அமைதியின் கனம் கூடியது. கேட்ட அனைவருக்கும் ஐயோ என்ற உணர்வு எழுந்தது நிஜம்

 “உங்கள் கணவர் வந்திருக்கிறாரா?”

இல்லை சார்.  இந்தக்குழந்தையின் நிலை மோசமாகிக்கொண்டே போவதனால் சிலஆண்டுகளுக்கு முன் பிரிந்துவிட்டார். நான் ஒரு வங்கியில் பணி புரிந்து  கொண்டிருந்தேன். இந்தக் குழந்தைக்காக விருப்ப  ஓய்வு பெற்று அந்த பென்ஷனில் குழந்தைகளை வளர்த்து வருகிறேன்

.இந்தப் பதிலை எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதை நீதிபதியின் உடல் மொழி சொல்லிற்று.

“உங்கள் மனு விசாரணைக்கு ஏற்கப்படுகிறது. ஆனால் சட்டச் சிக்கல் நிறைந்த இதை ஒரு வழக்கறிஞர் மூலம் அணுகுவதுதான்  உங்களுக்கு நல்லது. உங்களுக்கான வழக்கறிஞரை இந்தக் கோர்ட் நியமிக்கும். அவருக்கு நீங்க பீஸ் எதுவும் தர வேண்டாம். அவரே உங்களை விரைவில் தொடர்பு கொள்வார்”. என்று சொன்ன நீதிபதி அரசின் கருத்துகளை அறிய  அரசுக்கு நோட்டிஸ் அனுப்ப ஆணையிட்டார், வழக்கை இரண்டு வாரம் ஒத்தி வைத்தார்.

கோர்ட்டின் நடை முறைகளை அதிகம் அறியாத  சீதா நீதிபதியைப் பார்த்து உடனே நீங்கள் அனுமதிக்க முடியாதா? எனக்கேட்டார்.

சீதாவைப் பரிதாமாகப் பார்த்த அவர் அதெல்லாம் முடியாது. நிறைய நடைமுறைகள் இருக்கிறது. எல்லாம் உங்கள் வக்கீல் சொல்லுவார் என்று சொல்லி அடுத்த கேஸை அழைக்கச் சொன்னார்.

“ பரவாயில்லை. நான் எதிர் பார்த்ததைவிட நீ நல்லா தைரியமாகத்தான் பேசினே “ என்று சொன்ன தோழியிடம் , “சரி சரி சீக்கிரம் போவோம் 3 மணிக்கு  மகேஸ்வரிக்கு  மருந்து கொடுக்கணும்”  என்ற சீதாவை ஆழ்ந்து பார்த்தாள் சரோஜா. பத்து நிமிடம் முன் அவளைக் கொலை செய்ய அனுமதிகேட்டவள் இப்போது சரியான நேரத்துக்கு மருந்து கொடுக்கத் துடிக்கிறாள்

&&&

வழக்கறிஞர் தினகரனை சீதாவிற்காக நியமிக்கிறது உயர்நீதிமன்றம். நகரின் சீனியர் வழக்கறிஞரான  அவருக்கு நீதிபதி பதவி வந்த போது நிராகரித்தவர். பெரிய ஜுனியர் பட்டாளம்  சட்டபிரிவுகளை,அதில் ஏற்பட்டிருக்கும் புதிய மாற்றங்களை விரல் நுனியில் வைத்திருப்பவர். அவர் சீதாவுடன் பேசி  பல விபரங்களைச் சேகரிக்கிறார். சில  டாக்டர்களிடமும் பேசுகிறார்.

வழக்கு விசாரணைக்கு வந்த நாளில்  அண்மையில்  சுப்ரீம் போர்ட் வழங்கிய ஒரு  தீர்ப்பில் இம்மாதிரி விஷயங்களில் அந்த நோயாளி விரும்பினால்  கருணைக்கொலையை (passive euthanasia)  அனுமதிக்கலாம். அல்லது  குழந்தையாகியிருந்தால் அவர்களது பெற்றோர்  மருந்து கொடுப்பதை நிறுத்துவதையும், அல்லது அதுபோல் உயிரை மட்டும் தொடர வழங்கப்பட்டிருக்கும் வசதிகளை நிறுத்தவதும் குற்றமில்லை என்று சொல்லியிருப்பதை சுட்டிக்காட்டி, ஒரு தாயின் மனஉளைச்சலையும்  அந்த நோயாளி ஒரு பெண்குழந்தை என்பதையும். அந்தப்பெண்ணால் அந்தக் குடும்பம் சமுகத்தில் சந்திக்கும்  கஷ்டங்களையும் தனக்கே உரிய பாணியில், சட்டம், சமூகம், மருத்துவம்  போன்ற விஷயங்களை உணர்ச்சி வசப்படாமல் தேர்ந்தெடுத்த வார்த்தைகளால்  தன் வாதத்தை முன்வைத்தார்.  

“இப்படிச்செய்ய அனுமதிக்க அந்த நோயாளி ஒரு வெஜிடபள் போன்ற நிலையிலிருக்க வேண்டும் என்கிறது சட்டம். அதாவது மூளைச்சாவு அடைந்திருக்க வேண்டும்.  இந்த  கேஸில் அந்தக் குழந்தைக்கு திரவ உணவு வெளியிலிருந்து  செலுத்தப்பட்டாலும் அதை அவர் உடல்  ஏற்கிறது .ஜீரணமாகிறது. சுவாசம் இயல்பாகியிருக்கிறது. சில வார்த்தைகளேனும் பேசமுடிகிறது. அதனால் அந்தக் குழந்தை முளைச்சாவு அடைந்துவிட்டதாகச் சொல்ல முடியாது. அதனால் மனுதாரரின் வேண்டுகோளை அனுமதிக்கக்கூடாது. அப்படிச் செய்தால்   கோர்ட் ஒரு கொலையைச்செய்வதற்கு அனுமதிப்பதற்கான  முன்னூதாரணமாகிவிடும்.” என்றார் அரசின் வழக்கறிஞர். ஆதாரமாக பல  தீர்ப்புகளைப் பட்டியிலிடுகிறார்.

கோர்ட்டிலிருந்த சீதாவிற்கு தலை சுற்றியது. என்ன பேசுகிறார் இவர்?. எதோ கோர்ட்டில் கேட்டால் அனுமதி தருவார்கள் என்றார்கள் இப்படியெல்லாம் பேசுவார்களா? என்று எண்ணினாள்.

மதியம் தொடர்ந்த விசாரணையில்  நீதிபதி. இந்த கோர்ட் இந்த விஷயத்தில்  முடிவெடுக்க மேலும் சில விபரங்கள்  தேவைப்படுவதால்  நகரிலுள்ள  சிறந்த மூத்த  குழந்தை நல மருத்துவர்களை இரண்டுபேரையும் ஒரு  மூளைநரம்பியல் நிபுணரையும்   கொண்ட குழுவை நியமிக்கிறது. அந்த குழந்தையை அரசு மருத்தமனையில் சேர்த்து இந்தக் குழு சோதித்துப் பார்த்த பின்னர்  குழந்தையின் உண்மையான உடல் நிலை என்ன என்பதை அறிக்கையாக 4 வாரங்களுக்குள் சமர்ப்பிக்க வேண்டும் என  கோர்ட் உத்தரவிடுகிறது.  என்றார்.

“ஐயோ மறுபடியும் ஆஸ்பத்திரியா?” என  தலையில் அடித்துக்கொண்டாள் சீதா. தானே வரவழைத்துக்கொண்ட  தலைவலி என்று நொந்துகொண்டாள்.  அடுத்த வாரம் கோர்ட்டின் கட்டளையின்படி  அரசு மருத்துவ மனையின் ஆம்புலன்ஸ் வீட்டிற்கு வந்து அழைத்துப் போனது.. புதிய மல்டி ஸ்பெஷாலிட்டி ஹஸ்பட்லான அது மிக வசதியாகியிருப்பது அவளுக்கு  ஆச்சரியம். ஆனால் கேள்விகள், கேள்விகள் பத்து நாட்கள் டாக்டர்களின் கேள்விகளினால் வெறுத்துப்போனாள் சீதா.

ஒரு வழியாக 12 நாட்கள் கழித்து ஒரு நாள் மாலை  டிஸ்சார்ஜ் செய்தபின் வீட்டிற்கு ஆம்புலனஸில் அனுப்பினார்கள். . ஆம்புலன்ஸ் புறப்படும் போது தூறலாகத்துவங்கிய மழை வீடு சேரும் போது  பெரும் மழையாகக் கொட்ட ஆரம்பித்தது.

இரவு முழுவதும் பெய்த மழை அடுத்த இரண்டு நாளும் தொடர்ந்தது.

ஒரு மாதம் கழித்து ஒரு நாள் வழக்கறிஞர் தினகரனிமிருந்து போன் “ “மேடம் மெடிகல் டீம் ரிபோர்ட்டை கோர்ட்டில் கொடுத்துவிட்டார்கள். நமக்கு சாதகமாகத்தான் இருக்கிறது  என்று நினைக்கிறேன். தீர்ப்பு சொல்லும் நாளைக் குறிப்பிடாமல் ஒத்திவைத்திருக்கிறார்கள். நான் சீக்கிரம் தீர்ப்பு வேண்டும் என்று வேண்டியிருக்கிறேன் அனேகமாக இரண்டு வாரத்தில் வரலாம். நான் சொல்லுகிறேன். முடிந்தால் நீங்கள் அன்று கோர்ட்டுக்கு வரலாம்”

எதிர்பாராமல் இந்த விஷயத்தில் வந்து சேர்ந்த அந்த நல்ல மனிதருக்கு மனப்பூர்வமாக தன் நன்றியைச் சொன்னாள் சீதா. . 

பத்து நாட்களுக்கு பின்னர் மீண்டும் மழை. விடாமல் மூன்று நாள் பெய்த பேய் மழை. மின்சாரம் போன், இன்ட்ர்னெட் எதுமில்லாமல் சென்னை நகரத்தயையே ஸ்தம்பித்த வைத்த மழை. ஏதோ ஓரு ஏரியைத்தவறாக திறந்துவிட்டதனால்  நகரமே வெள்ளக்காடாகியிருந்தது.

அன்று காலை மகேஸ்வரி வலிப்பு அதிகமாகி மிகவும் வேதனையுடன் கத்திக்கொண்டிருந்தாள் ஒரு கட்டத்தில் கட்டிலில் முட்டிக்கொண்டதால் தலையில் காயம்.  சீதா அதைப் பார்ப்பதற்குள் உடல் தூக்கிப்போட்டது. வெளியில் சுழற்றி அடித்த காற்றினால் ஜன்னல் கதவு பாடாலென்று மூடியதில் கட்டிலருகிலிருந்த   சத்துணவு செல்லும் டுயூப் பொருத்தியிருக்கும் ஸ்டாண்ட் சரிந்து விழுந்து அதில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் பாட்டில் தரையில் மோதி உடைந்து சிதறியது .அதிலிருக்கும் திரவம் சிதறிய கண்ணாடிச் சில்லுகளிடையே  தரையெங்கும் ஓடியது.

“ஐய்யோ” என்று கதறினாள் சீதா. அது உணவு மட்டுமில்லை..உடல் நிலையைச் சீராக வைக்கவும் உதவும் மருந்தும் கூட. ஜெர்மனியிலிருந்து வரும் அது ஒரேஒரு கடையில்தான் கிடைக்கும். விலை அதிகம். ஒரு பாட்டில் 800  ரூபாய். ஒன்று ஒரு  வாரம் வரும். இப்போது கைவசம் வேறு பாட்டில் இல்லை.

சீதா அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள்  இந்த  மருந்து இல்லாவிட்டால்  முளைக்குச் செல்லும் ஆக்ஸிஜன் அளவு இன்னும் குறைந்துவிடும் என்பது அவளுக்குத் தெரியும்.  உடனடியாக அந்த மருந்து பாட்டில் தேவை. பெரும் வெள்ளத்தில்  சிக்கி எல்லோரும் தவித்துக்கொண்டிருந்த  அந்த நேரத்தில் யாருக்கும் சீதாவின் பிரச்னையைக் கேட்க நேரமோ மனமோ இல்லை. போன் இல்லாததால் சரோஜாவைத்தொடர்பு கொள்ள முடியவில்லை. பக்கத்து ஃபிளாட் பாட்டியை  கெஞ்சிக் கேட்டு மகளின் அருகில்  உட்காரவைத்துவிட்டு  சரோஜாவிடம் போய் சொல்லி மருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்யத் தீர்மானித்தாள்.

வீட்ற்கு வெளியில் வெள்ளம் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. வாசலிலிருந்த  ஆர்மி போட்டில் ஏற்கனவே பலர். கெஞ்சி அதில் இடம் பிடித்து சற்று மேடான இடத்திற்குப் போனவுடன் நனைந்து கொண்டே  ஒட்டமும் நடையுமாக நடக்க ஆரம்பித்தாள்.நல்ல வேளையாக சரோஜா இருக்கும் பகுதியில் வெள்ளம் இல்லை. விபரங்களைக்கேட்ட  வினாடியில் “நீ போய் குழந்தையுடன் இரு. நான் எப்படியாவது மருந்தை வாங்கிக் கொண்டு சேர்க்கிறேன்” என்று சொல்லிக்கொண்டே சரோஜா தன் ஸ்கூட்டியை ஸ்டார்ட் செய்தாள். அந்தக்குழந்தைக்கு தேவையான அந்த மருந்தின் அவசியம் அவளுக்குத்தெரியும் பல முறை அதை வாங்கியிருக்கிறாள்.

மழை சற்று குறைந்திருந்தது. வீட்டிற்கு ஒடி வந்த சீதா மகேஸ்வரி தூங்குவதை பார்த்து சற்று நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டு பாட்டிக்கு தாங்கஸ் சொல்லி கட்டில் அருகே அமர்ந்தாள்.

மதியம் இரண்டு மணி வரை சரோஜா வரவில்லை. எங்கே அலைகிறாளோ? என நினைத்துக்கொண்டாள் சீதா. . மழை சுத்தமாக நின்று விட்டது. நாலு நாளைக்குப் பின்  பளிச்சென்று வெயில். ஆனால் காற்று சுழட்டி அடித்துக்கொண்டிருந்தது.

அன்று 3 மணிக்குத் தீர்ப்பு சொல்லப்போகும் விஷயத்தைப் போன்கள் வேலைசெய்யாத  நிலையால் வழக்கறிஞர் தினகரனால்  சீதாவுக்குச் சொல்ல முடியவில்லை.

எங்கெல்லாமோ போராடிக் கடைசியாக ஒரு தனியார் மருத்துவ மனையில் தன் சொந்த செல்வாக்கால் 2 பாட்டில்களை வாங்கிக் கொண்டு சரோஜா சீதாவின் வீட்டுக்கு   வந்து கொண்டிருக்கிறாள்.  கொல்ல அனுமதி கேட்டுப் கோர்ட்டில் போராடும் இவள் இப்படி அந்தக்குழந்தை காப்பாற்றவும் போராடுகிறாளே என்று நினைத்துக்கொண்டே வண்டியின் வேகத்தைக்கூட்டினாள்.

 “இது இந்த கோர்ட் சந்திக்கும் மிக முக்கிய வழக்கு. இதுவரை  மரணம் அடையமுடியாமல் தவித்து கொண்டிருக்கும் உடல்நிலையைக் காரணம் காட்டி உறவினர்கள் கருணைக்கொலைக்கு அனுமதிகோரி 15  வழக்குகள் தொடரப்பட்டிருக்கின்றன. எதற்கும் இதுவரை அனுமதி தரப்படவில்லை. சமீபத்தில் உச்சநீதி மன்றம்  அளித்த தீர்ப்புக்கு பின் வந்திருக்கும் முதல் வழக்கு இது”  என்று தன்னுடைய நீண்ட தீர்ப்பை நிதானமாகப் படிக்கஆரம்பிதிருக்கிறார் நிதிபதி. தினகரன் ஒவ்வொரு வார்த்தைகளையும் கூர்ந்து கவனிக்கிறார். அவருடைய உதவியாளர்கள் நீதிபதி சொல்வதை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஹாலில் ஊசி விழுந்தால் ஒசை கேட்கும் அமைதி.

தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் மகேஸ்வரியின்  உடல் தூக்கிபோடுகிறது. வலிப்பு வரப்போகிறதோ என்று நினைத்து எழுந்து அருகில் போன சீதாவிற்கு ஈன ஸ்வரத்தில் அம்மா என அவள்  அழைப்பது கேட்டது. அம்மாவைப் பார்த்ததும் உதடுகளில் ஒரு சின்ன முறுவல்.  சில வினாடிகளில்  மெல்ல சீராகியிருந்த மூச்சு பட்டென்று  நின்று விட்டது.

அசைவற்ற அந்த உடலைப் பார்த்து அழக்கூடத் தோன்றாமல் அதிர்ந்து நிற்கிறாள் சீதா,
சரோஜா மருந்துடன் வந்து கொண்டிருக்கிறாள். 

கோர்ட்டில் என்ன தீர்ப்பு வரப்போகிறதோ?

ஆனால் கருணையேயில்லாமல் சென்னை நகரை அழித்த பெரும் மழை அவள் மீது கருணை காட்டிவிட்டது.

  

நாடுகளுக்கிடையேயான  நட்பூ

இறைவனின் படைப்பில் மிகவும் அழகானவை என்று போற்றப்படுபவை மலர்கள். சில மலர்களுக்கு மகத்தான மருத்துவ குணங்களுண்டு என்கிறது பண்டைய தமிழ் மருத்துவம்.    மனித மன  உணர்வுகளைப்  பண்படுத்தும்  மலர்களின் ஆற்றல்களைப் பற்றி,  கூறியிருக்கிறார் அரவிந்த அன்னை.  ஆனால் ஒரு மலர் போரில் ஈடுபட்ட இரு நாடுகளுக்கிடையே அமைதியையும் நட்புறவையும் மலரச்செய்திருக்கிறது என்கிறது வரலாறு.அந்த மலர்தான் செரிபிளாசம்

ஏப்ரல் மே மாதங்களில் அமெரிக்காவின் பல பகுதிகளில் பூத்துக்குலுங்கி வசந்தத்தை வரவேற்கும் மலர்  செரிபிளாசம்.  அடர்ந்த மரங்களில் இலையே தெரியாமல் மலர்கள் நிறைந்து அந்த சூழலையே தன் வண்ணத்தால் நிறைக்கும் இந்த  செரிபிளாசம்  அமெரிக்காவைத் தாயகமாகக் கொண்ட மலர் இல்லை.  100 ஆண்டுகளுக்கு முன் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட ஒரு மலர்.  இன்று  அமெரிக்க நாடு முழுவதும் பரவியிருக்கும் இந்த மலர் மலரப்போகும் நாளை முன்னதாகவே அறி வித்து  அமெரிக்கத் தலைநகரான வாஷிங்டனில்  கோலாகலமாக ஒர் மாத விழாவாகவே கொண்டாடுகிறார்கள்.  இசைக்குழுக்களின் கச்சேரி, நடனம், பார்ட்டிகள், பேஷன் ஷோக்கள் என அமர்களப்படும். உள்ளூர்காரர்களைத்தவிர இதற்காகவே வரும் அண்டை மாநில மக்கள்; ஹோட்டல்களில் டிஸ்கவன்ட் எல்லாம்

அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு உருவாகி வளர்ந்து கொண்டிருந்த போது உலகின் மிகச்சிறந்த உணவுப்பயிர்களையும் தாவரங்களையும் அமெரிக்காவிற்கு    கொண்டுவரவேண்டும் என்பதில் முனைப்பாக இருந்த அன்றைய அமெரிக்க அரசு அதற்காகவே  தனித்துறைகளை  உருவாக்கியிருந்தது. அதில் வேளாண்மைத்துறையில் ஒரு பிரிவின்  வேலை  உலகின் நல்ல  உணவுப்பயிர்களைத்தேடி  கண்டுபிடித்து கொண்டுவருவது. 

இயற்கையிலேயே தாவரங்களில் ஆர்வம் கொண்ட  டேவிட் ஃபேர்சைல்ட் (David Fairchild) என்ற இளைஞருக்கு அந்தப்பொறுப்பு தரப்பட்டிருந்தது. இவர்தான் இந்தியாவிலிருந்து மாம்பழம், சீனாவிலிருந்து பீச்,  சிலியிலிருந்து பட்டர் பழம் போன்ற அமெரிக்கா அறிந்திராத  பழவகைகளையும் காய்கறி வகைகளையும் அந்த  நாட்டுக்குக்  கொண்டுவந்தவர்.  அவர் ஒவ்வொரு பயணத்தின் போதும் அந்தந்த  நாடுகளிலிருந்து கொண்டுவரும் மலர்ச்செடிகளை தன் வீட்டுத்தோட்டத்தில்  நட்டுச்  சோதிப்பார். 1902ல்  ஜப்பான் பயணத்தில் இவர் பார்த்தது சக்கூரா  என்ற பூக்களால் நிறைந்த மரங்கள்.  அது பூக்கும் காலத்தை ஜப்பானியர்கள்  அதன் மரத்தடியில்  குடும்பங்களாக  பிக்னிக்  வந்து மகிழ்ச்சியாக கழிப்பதையும் பார்த்த டேவிட் அதை கொண்டுவந்து தன் வீட்டின் முன்  வளர்த்தார். அவரது இளம் மனைவிக்கு இதன் பூக்கள்  மிகவு பிடித்துவிட்டது. அதற்கு “செரிபிளாஸம்” எனப் பெயரிட்டார்.  அந்தப் பூக்கள் பார்ப்பவர்களைக்  கவர்ந்தது. அதற்காகவே அவர் வீட்டுக்கு நிறைய விஸிஸ்டர்கள். பார்ட்டிகள். அந்த மலர்ச்செடிகளை  பெரிய அளவில் அமெரிக்காவிற்கு  இறக்குமதி செய்ய விரும்பினார் டேவிட்.   

அப்போது முன்னாள் அதிபர்களின்  நினைவாலயங்களுடன்  உருவாகிக் கொண்டிருந்த வாஷிங்டன் டிசி   வளாகம் பெரும் பொட்டல் காடாக இருப்பதைக்கண்ட .  அன்றைய அமெரிக்க அதிபர்  ரூஸ்வெல்ட்  (Teddy Roosevelt)  அந்த நினைவு வளாகத்தை அழகான மலர் தோட்டமாக்க  யோசனைகளை  மக்களிடமிருந்து வரவேற்றிருந்தார்.  அவரைத்  தொடர்ந்து 1909ல்  பதவிக்கு வந்த  அதிபர்  ஹாவர்ட் டப்ஃட் ( William Howard Taft)டின்  மனைவி  ஹெலனுக்கு  டேவிடின் வீட்டு செரி மலர் பிடித்துப் போயிற்று. 

அதிபர் இந்த மலர் மரங்களை அந்த வளாகத்தில் நடுவதை ஆதரித்தற்கு  அமெரிக்காவின் முதல் பெண்மணிக்கு பிடித்தது மட்டும் காரணமில்லை.   ஜப்பானுடன் அமெரிக்கா போர் செய்த காலத்தில் அவர் போர் விவகார  செயலராக இருந்தவர் அந்த அதிபர். .  இந்த மரங்களை ஜப்பானிலிருந்து கொண்டுவருவதின் மூலம்  போரினால் எழுந்திருந்த   இரு நாட்டு மக்களிடமிருக்கும் பரஸ்பர வெறுப்பு குறையும் இரு நாடுகளுக்கிடையே  நல்லுறவு தொடங்க நல் வாய்ப்புக்கான ஆயுதமாக இந்த மரங்கள் நடுவதைக் கருதினார்.

ஏற்பாடுகளைச்செய்ய அதிபர்   டேவிட்டுக்கு ஆணையிட்டார். 300 மரங்களின் இறக்குமதிக்காக  ஜப்பானுக்கு ஆர்டர் அனுப்பப்பட்டது.

மகிழ்ந்தது டேவிட் மட்டுமில்லை. ஜப்பானியர்களும்தான். தங்களுடையதை  விடப்பெரிய  நாட்டில் நமது  சக்கூரா மரங்கள் காலத்திற்கும் நமது  கலாச்சார பெருமையைப் பேசப்போகிறது  என மகிழ்ந்தார்கள்.

டோக்கியோ நகர மேயருக்கு  மிகச்சிறந்த சக்கூரா  மரங்களைத் தேர்ந்தெடுத்து அமெரிக்காவிற்கு  அனுப்பும்  பணி  ஒதுக்கப்பட்டது.. ஜப்பானிய அரசு  இதைப்  பெரிய கெளரவமாக கருதியதின் விளைவு   300  மரங்களுக்கும்  பதிலாக 2000  மரங்களைக்  கப்பலேற்றினார்.  அந்த மேயர்.

1909 டிசம்பரில் ஸியாட்டில் துறைமுகம் வந்த அந்த மரங்கள் 13 நாள் ரயில் பயணத்துக்கு பின்  வாஷிங்டன்  வந்து  சேர்ந்தது.  ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் மேற்பார்வை செய்து வந்த  டேவிட்டின்  மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. தான் கனவு கண்டதைப்போலவே  இந்த இடம் ஒருநாள் செரிமலர்கள் பூத்துக்குலுங்கி  மலர்க்காடாகும் என்ற  தன் கனவு நனவாகப் போவதை  எண்ணி  மகிழ்ந்தார்..

ஆனால் அது  நீடிக்க வில்லை. வில்லனாக வந்தது அமெரிக்க அரசின் பூச்சியில் துறை. வெளிநாட்டுத் தாவரங்களை அனுமதித்தால் அதன் மூலம் புதுவகையான பூச்சிகள். நுண்கிருமிகள்  அமெரிக்காவிற்குள் வந்து விடும் அவை தாவரங்களுக்கு மட்டுமில்லை மனித உயிர்களுக்கும் ஆபத்து  விளைவிக்கக்கூடியதாக  இருக்கலாம். அதனால் இந்த மரங்களை நடக்கூடாது. என்று பிரச்சனையைக் கிளப்பினார்கள்.

அமெரிக்க அரசின் தலைமைச்செயலர், செரி மலரினால்  அயல்நாட்டுடன் நல்லுறவு, அமெரிக்க இயற்கை வளத்துக்கு ஆபத்து இதில் எதைத் தவிர்ப்பது  எனத்தீர்மானிக்க முடியாமல் தவித்தார். அதிபரின் கட்டளைக்காக காத்திருந்தனர். அதிபர் இறக்குமதி செய்யபட்டிருக்கும் மரங்களைத் தீவிர பரிசோதனை செய்து அறிக்கை கேட்டார்.  வல்லுநர்களின் அறிக்கை மரங்களில் பூச்சிகளும் நுண்ணுயிர்  உருவாதற்கான  அணுக்களும் இருப்தாகச் சொல்லியது.. 

அதிபர் உடனடியாக அந்த  மரங்களை எரிக்க ஆணையிட்டார்.

  

இதற்கிடையில் முன்னதாக தீர்மானிக்கப்பட்டபடி  முதல் மரத்தை நடும் விழாவிற்காக  டோக்கியோ மேயர்  தன் குழுவுடன்  வாஷிங்டன்  வந்துசேர்ந்துவிட்டார். அவரை வரவேற்கும் பொறுப்பை ஏற்றிருந்த டேவிட்டுக்கு தர்ம சங்கடமாகிவிட்டது. முதல் மரம் நடும் விழாவிற்கு  தன் மனைவியுடன் வந்திருப்பவரிடம் மரங்கள்  எரிக்கப்படப்  போவதைச்சொல்லி. தன் அரசின் சார்பாக மன்னிப்பைக் கேட்க வேண்டிய அவல நிலை.  

ஆனால் அவருக்கு காத்திருந்தது ஆச்சரியம். உருவத்தில் அமெரிக்கர்களை விட சிறியவர்களாக இருந்த ஜப்பானியரின் உண்மையான உயரம் அந்த  மேயரின்  வார்த்தைகளில் தெரிந்தது.

 “நாங்கள் தவறு செய்து விட்டோம்  மரங்களில் இப்படிப் பட்ட ஆபத்து இருப்பதை நாங்கள் உணர்ந்து அனுப்பும் முன் சரி செய்து பாதுகாத்திருக்க வேண்டும். நல்லவேளை உங்கள் அதிபர் எரிக்க  உத்திரவிட்டிருக்கிறார். நடப்பட்டிருந்தால் காலம் முழுவதும் அமெரிக்கா விற்கு  கிருமிகளையும் பூச்சிகளையும் அனுப்பிய பழிச்சொல்லுக்கு  ஜப்பான் ஆளாகியிருக்கும்”.

மறுநாள் மேயரின்  மனைவி அதிபரின் மனைவியைச் சந்தித்து ஜப்பானின்  தவற்றுக்கு மன்னிப்பு கேட்டார்.. விரைவில் வேறு மரங்கள் அனுப்புவதாகவும் அதை ஏற்க வேண்டும் என்றும் வேண்டினார்.

.

மேயர் ஊர் திரும்பியவுடன் ஜப்பானின் அனைத்து தாவர  வல்லுநர்களும்  டோக்கியோவிற்கு அழைக்கப்பட்டனர். அவர்கள் மேற்பார்வையில் பூச்சிகள் இல்லாத, நன்கு மருந்திட்டுப் பராமரிக்கப்பட்ட   உடனடியாக பூக்கக்கூடிய 3020 மரங்கள் தயார் செய்யப்பட்டு கப்பலில்  அடுத்த ஆண்டே  ஜப்பானிய மக்களின் பரிசாக அமெரிக்க மக்களுக்கு அனுப்பப்பட்டது

1912ல் அமெரிக்க அதிபரின் மனைவியும் அமெரிக்க முதல் பெண்மணியுமான  திருமதி  ஹெலன் முதல் செரிமரத்தை நட, ஜப்பானியத் தூதுவரின் மனைவி இரண்டாவது மரத்தை நட்டார். தொடர்ந்து  பொட்டாமாக் நதிக்கரை முழுவதும் மரங்கள் நடப்பட்டன. அடுத்த ஆண்டே பூக்க ஆரம்பித்த அவைகள் இப்போது அந்த வளாகம் முழுவதும்  ஆண்டுதோறும்  தங்கள் மகிழ்ச்சியை மலர்களாக்கிக்  காட்டிக்கொண்டிருக்கிறது.