இந்த வார கல்கி என் சிறுகதையொன்றை வெளியிட்டு கௌரவித்திருக்கிறது. ஆசிரிய குழுவிற்கும் ஓவியர் தமிழுக்கும் நன்றி. இந்தக்கதையிலும் பாத்திரங்களுக்கு முக நூல் நண்பர்கள் பெயர்கள். அதைக்கடன் கொடுத்த நண்பர்களுக்கும் நன்றி. படித்துவிட்டுச் சொல்லுங்கள்
அப்பா
“சாதாரணக் காய்ச்சல் மாதிரிதான் இருக்கிறது. கவலைப்படாதே. ஒரு மணி கழித்து இன்னொருதரம் நெற்றியில் ஒடிகொலோன் போடு. ஈவினிங் டாக்டர்கிட்டே காட்டு. ” என்று சொல்லிவிட்டு எதிரிலிருக்கும் தன் ஃபிளாட்டின்னுள் நுழைந்தாள் சுபஶ்ரீ. எதிர் பிளாட்டிலிருக்கும் லஷ்மிஶ்ரீராமின் குழந்தைக்குக் காய்ச்சல். அதைப் போய்ப் பார்த்துவிட்டுத் தன் வீட்டினுள் நுழைந்த சுபஶ்ரீ ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்த அப்பாவைக்காணாததால் அவரைக் கூப்பிட்டுக்கொண்டே ஒவ்வொரு அறையாகப் பார்த்தாள். பாத்ரூம் கதவுகளும் திறந்தே இருந்தன. அப்பா அப்பா எனக் கூப்பிட்ட படி பால்கனி வராண்டா எல்லாம் தேடினாள் சுபஶ்ரீக்கு ஷாக் அடித்தது போல் பகிரென்றது. அப்பவை எங்கும் காணோம்.
படபட வென 4 மாடிகளின் படிகளையும் நிமிடத்தில் கடந்து கீழே செக்யூரிட்டியிடம் அப்பா வந்தாரா? எனக் கேட்டபோது “தெரியலையே அம்மா நான் இப்பத்தான் டூயூட்டிக்கு வந்தேன்” என்ற அவன் பதிலைக்கேட்டவுடன் பதைபதைப்பு இன்னும் அதிகமாயிற்று. எங்கே போய்விட்டார் இவர்? என்று இரண்டு நுழைவாயிலிருக்கும் அந்தப் பெரிய அபார்ட்மென்ட் வளாகத்தின் மெயின் கேட்டில் இருக்கும் செக்யூரிட்டி ஆபிஸில் அப்பாவைப் பார்த்தீர்களா? எனக் கேட்டபோது தமிழ் தெரியாத அந்த மணீப்பூர் பையன் எந்த அக்கறையும் இல்லாமல் நஹி என்றபோது சுபஶ்ரீவின் பதட்டம் அழுகையாகத் தொடங்கியது.
சென்னை திருவான்மியூரிலிருக்கும் அந்தப் பெரிய கேட்டட் கம்யூனிட்டி 8 பிளாக்குகளைக் கொண்டது. மொத்தம் 120 ஃபிளாட்டுகள். முன்பு ஒரு முறை வேறு ஒரு பிளாக்கின் ரிசப்ஷனில் உட்கார்ந்திருந்ததால், இப்போது ஒடி ஒடி எல்லாப் பிளாக்கின் தரைதளத்திலும் தேடிப் பார்த்தபின் அப்பா அந்த வளாகத்தில் எங்கேயும் இல்லை என்பதை உணர்ந்த சுபஶ்ரீக்குக் கோபமும் அழுகையும் பீரிட்டுக்கொண்டு வந்தது. மெல்ல பிளாட்டுக்குத்திரும்பி கணவர் மோஹனுக்குப் போன் செய்தாள்
அடக்கமுடியாத அழுகைக்கும் விம்மல்களுக்குமிடையே “ ஜீ அப்பாவைக் காணோம். ஒரு 5 நிமிஷம் லஷ்மியோட குழந்தையைப் பார்க்கப் போயிருந்தேன், கதவைப் பூட்டாமல் போயிருந்தேன். திரும்பி வருவதற்கு இறங்கிபோய்விட்டார் போலிருக்கிறது
“பிளாட்டில் நல்லாப் பார்த்தாயா?”
“ம்ம். மெயின்கேட்டை விட்டு வெளியே போயிருப்பார் போலிருக்கிறது” என்றாள் விசும்புலடன்.
“சரி நான் இன்னும் ஒரு மணியில் வந்துவிடுவேன். அழாமல் இரு”. பயப்படாதே. காம்பெளக்ஸ் ஆபிஸில் சொல்லு. செக்ரட்டரியிடம் நானும் பேசுகிறேன்”.
மோகன் ஒரு பெரிய சாப்ட்வேர் நிறுவனத்தில் இயக்குநர். மாதத்தில் 20 நாள் வெளிநாட்டில். அதிர்ஷ்ட வசமாக இன்று சென்னையில் இருக்கிறான்.
சுபஶ்ரீ தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழ ஆரம்பித்து விட்டாள். எத்தனை பத்திரமாக இத்தனை நாள் பார்த்துக்கொண்டேன். ஒரு நாள் ஒரே ஒரு ஒரு 5 நிமிஷத்தில் இப்படிப் பண்ணிட்டியே அப்பா எனப் புலம்ப ஆரம்பித்துவிட்டாள்.
அவளது கவலைக்கு நியாயம் இருக்கிறது. அவளது அப்பா நாகராஜன் ஓய்வு பெற்ற கணிதப்பேராசிரியர். வயது 70. கடந்த 5 வருடமாக அல்சமையர் என்ற மறதி நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருப்பவர், மீக நீளமான கணித பாடங்களைக்கூட ஒரு குறிப்பும் இல்லாமல் நினைவிலிருந்தே போர்ட் முழுவதும் எழுதும் அவருக்கு கடந்த ஒருவருடமாக அவர் பெயரையே மறந்துவிடுமளவுக்கு மோசமாகியிருக்கிறது. . அதனால் எப்போதும் வீட்டிலேயே அவருடனேயே இருந்து கவனித்துக்கொண்டு இருக்கும் அன்பு மகள் சுபஶ்ரீ. அவரை வீட்டினுள் விட்டு கதவைப் பூட்டிக்கொண்டு வெளியே போவதை விரும்பாததால் கடந்த 3 வருடங்களில் அவள் வெளியே எங்குமே, கோவிலுக்குக்கூட செல்வதில்லை. என்றாவது அப்படிப் போகவேண்டிய சூழலில் வீட்டிலிருந்து மாமனாரைப் பார்த்துக் கொள்வார், மாப்பிள்ளை ரூபத்தில் வந்த மகனான மோகன். அவ்வளவு அக்கறையாகப் பார்த்துக்கொள்வார். குழந்தைகள் வளர்ந்து வெளிநாட்டுக்குப் படிக்கப் போன நிலையில் தன் சுதந்திரங்கள் அனைத்தையும் தியாகம் செய்து அப்பாவிற்காக வாழும் சுபஶ்ரீக்கு இன்று அப்பா காணாமல் போயிருப்பார் என்ற எண்ணத்தையே தாங்கமுடியவில்லை.
.
அவர் ரூமில் மறுபடியும் போய்ப் பார்க்கிறாள். எல்லாம் வைத்த இடத்தில் தான் இருக்கிறது. காலையில் ஆபிஸ் போகும் முன் மோகன் அவருக்கு ஷேவ் செய்து குளிப்பாட்டி ஷர்ட் மாட்டி விட்டதும், தான் இட்லி கொடுத்ததும். நினைவிற்கு வந்தது.. பல சமயங்களில் சுபஶ்ரீயின் பெயரையே மறந்துவிடும் அவரை எங்கும் தனியே விடுவதில்லை. முன்பு உடன் அழைத்துப் போன சில உறவினர் வீட்டு விசேஷங்களில் இவரது நிலையைப்பார்த்துத் துக்கம் கேட்பதைப் போல விசாரிக்க ஆரம்பித்ததால் சுபஶ்ரீ இப்போது அவரையும் எங்கும் அழைத்துச்செல்வதில்லை. தானும் போவதில்லை..
அவர் தனியாக எங்கும் செல்ல வாய்ப்பில்லை என்றாலும் எமர்ஜென்சிக்கு இருக்கட்டும் என்று மோகன் அவர் பெயர், தன் பெயர், வீட்டுவிலாசம், போன்நம்பர் எழுதப்பட்ட விஸிடிங்கார்ட் சைசில் ஒரு
சின்ன அட்டையைத் தினமும் அவரது சட்டைப்பையில் வைப்பது வழக்கம், அன்று வைக்க மறந்த அந்தக் கார்ட் டேபிளின் மேலேயே இருந்ததைச் சுபஶ்ரீ கவனிக்க வில்லை.
.
“எனக்கு டிபன் கொடும்மா” என்ற அப்பாவிடம் “அப்பா நீங்கள் சாப்பிட்டாச்சு” என்று சொல்லி ஹிந்து பேப்பரைக்கொடுத்த விட்டு லஷ்மி வீட்டுக்குப் போன அந்த நிமிஷத்தை நினைத்து வருந்தினாள் சுபஶ்ரீ, பூட்டிக்கொண்டு போய்த் தொலைந்திருக்கலாமென நினைத்துப் பொருமினாள்.
போனில் அந்தக் காம்பெளக்ஸின் அசோசியேஷன் செகரட்டரி நாராயணன். அழைத்தார். எப்போதும் அசோசியேஷனுக்காக எதாவது செய்து கொண்டேயிருக்கும் நல்ல மனிதர். நிறையத் தொடர்புகள் உடையவர்.
“சுபஶ்ரீ, கவலைப்படாதீர்கள். மோகன் போன் செய்தார், நான் நம்ப ரெஸிடென்ட்ஸ் வாட்ஸப் குருப்பிலும், குருப் மெயிலிலும் போட்டிருக்கேன். சாயங்காலம் வரை பார்த்துவிட்டுப் போலீஸுக்குப் போகலாம்னு நினைக்கிறேன். சரஸ்வதியை உங்களோடு இருக்கச்சொல்லியிருக்கிறேன்” என்றார். சரஸ்வதி. அவருடைய அனைத்துக்காரியங்களிலும் கைகொடுக்கும் அவரது மனைவி
.
“தாங்க்ஸ் சார்”
.
செய்தி பரவி அந்தக் காம்ப்ளெக்ஸ்சிலிருக்கும் பலர் போனில் விசாரிக்க ஆரம்பித்தனர். உதவி செய்பவர்களைவிடச் செய்தியைச் சுபஶ்ரீ யிடமிருந்து அறிய ஆவல் காட்டியவர்களே அதிகம். ஒரு கட்டத்தில் வெறுத்துபோய்க் மோகனுக்கு டெக்ஸ்ட் மெசேஜ் அனுப்பி விட்டுப் போனை மியூட் செய்து விட்டாள்.
அப்பா எங்கே போனாரோ? எதாவது சாப்பிட்டாரோ? ஷுகர் அதிகமாயிருக்குமோ? என நினைக்க நினைக்க வரும் அழுகையைக் கட்டுப்படுத்தமுடியவில்லை. நேரம் ஒடிக்கொண்டிருந்தது. பசித்தது ஆனால் சாப்பிடத் தோன்ற வில்லை.
காலிங் பெல் ஒலிக்கத் திறந்தபோது பில்டிங் வாசலில் இருக்கும் ஆட்டோ ஸ்டாண்டின் டிரைவர் விஸ்வா என்ற விஸ்வநாதன்
“எப்பலிருந்து அப்பாவைக் காணோம் அம்மா? தனியாவிடவே மாட்டீங்களே? சுபஶ்ரீவின் கணவர் மோகன் இல்லாதபோது அப்பாவைச் செக்கப்அப்புக்கு கூட்டிப்போவது அவருடைய ஆட்டோவில் தான். அப்பாவின் நிலை தெரிந்த ஆட்டோக்காரர் அவர். மற்ற ஆட்டோகாரர்களின் பிரச்சனைகளைத் தவிர்க்க சுபஶ்ரீ எப்போதும் விஸ்வாவின் ஆட்டோவில் மட்டும் தான் போவது வழக்கம். அப்பாவுடன் போகும்போது அக்கறையாகப் பிளாக்கின் வாசல்வரை வந்து இறக்கி விடும் நல்ல மனிதன். இதற்கு முன்னல் கால்டிரைவராக இருந்ததால் மோகன் இல்லாத சில சமயங்களில் அவர்கள் காரையும் கூட ஓட்டியிருக்கிறார் விஸ்வா.
அதற்குள் செய்தி பிளாட்டிலிருந்து எப்படித் தெருவில் பரவியிருக்கிறது? என்று நினைத்த சுபஶ்ரீக்கு இன்டர்னெட்ட்டை விட வேகமானது பிளாட் வாச்மென்களின் நெட் ஒர்க் என்பது தெரியாது
.
“அவர் போட்டோ ஒண்ணு கொடுங்க நம்ம சைடிலியும் டிரை பண்ணுவோம். என்று விஸ்வா கேட்டபோது எதற்கு?, என்ன பண்ணப்போகிறான்? என்றெல்லாம் கேட்க தோன்றாமல் மேஜையில் போட்டோபிரேமிலிருந்த அப்பாவின் படத்தை எடுத்துக்கொடுத்த சுபஶ்ரீயிடம் “கவலைப் படாட்தீங்கம்மா கண்டுபிடிச்சிரலாம். என்று சொல்லிவிட்டு விஸ்வா இறங்கிப்போனதும், மோகனிடம் ஒரு வார்த்தைச் சொல்லிவிட்டு போட்டோவைக் கொடுத்திருக்கலாமோ? என்ற எண்ணம் எழுந்தபோது. விஸ்வா நல்லவன் தான் பரவாயில்லையெனச் சமாதானப்படுத்திக்கொண்டாள்.
.
சொன்னபடி விரைவாக வீட்டுக்கு வந்த மோகனுடன் வந்தவர் செகரட்டரி நாராயணன். “ஒரு கம்ளையென்ட் டிராப்ட் பண்ணியிருக்கேம்மா பார்த்துட்டுச் சொன்னால் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குப் போய்க் கொடுக்கலாம்”
எப்படியிருப்பார்?, என்னகலர் சட்டை? வேஷ்டியின் கரைகலர் என்ன மாதிரி கண்ணடி பிரேம்? இங்கீஷ் தெரியுமா? போன்ற பல கேள்விகளுக்குப் பின் புகார் மனுவை வாங்கிக்கொண்டார். அந்த இன்ஸ்பெக்டர். தினமும் பார்க்கும் அப்பாவிடம் இந்த விஷயங்களையெல்லாம் கூர்ந்த கவனிக்காத சுபஶ்ரீ நினைவிலிருந்து சொல்லிய பதிலைக்கேட்ட அவர் வயதானவர்களை அதுவும் இந்த நோய் இருப்பவர்களை எப்படிக் கவனமாகப் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று கிளாஸ் எடுக்க ஆரம்பித்தவுடன் சுபஶ்ரீக்கு வந்த அழுகையை அடக்க முடியவில்லை
.
“நீ வீட்டிற்குப் போ, நாங்கள் நாளைப்பேப்பரில் விளம்பரம் கொடுக்க ஏற்பாடு செய்துவிட்டு வருகிறோம் என்ற புறப்பட்டனர் மோஹனும் நாராயணனும்.
வீட்டிற்கு வந்த சுபஶ்ரீ செய்வதறியாமல் பூஜை அறையில் அமர்ந்து பிரார்த்தனை செய்ய ஆரம்பித்தாள். மாலை மறைந்து இரவு பரவிக்கொண்டிருந்தது. மோகன் பேப்பர் விளம்பரத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தபின் போலீஸில் சில நண்பர்களைப்பார்த்துப் பேசிவிட்டுத் திரும்பும்போது இரவாகிவிட்டது. மறுநாள் காலை அவன் ஒரு முக்கிய ஒப்பந்தத்தைக் கையெழுத்திட மும்பையில் இருக்க வேண்டும் காலையில் முதல் பிளைட்டில் மும்பாய் சென்று இரவு திரும்பத் திட்டமிட்டிருந்தான். இப்போது அதை நினைத்துக் குழம்பிக்கொண்டிருந்தான். மோகனின் முகத்தைப்பார்த்தே அவன் மனதைப் புரிந்துகொள்ளும் சுபஶ்ரீ, என்னவென்று விசாரித்தபோது விபரம் சொன்ன அவனிடம் “சரி போய்ட்டுவா, இரவு திரும்பிவிடு. மறுநாள் முதல் ஆபிஸ் போகாமலிருக்க ஏற்பாடு செய்துவிடு” என்று சொன்னாள். ஒரே ஒரு நாள் மீட்டிங்க்காக லண்டன், பாஸ்டன், போனால் கூட உடனே ஊர்திரும்பிவிடுவது அவன் வாடிக்கை.
இரவு முழுவதும் இருவரும் தூங்கவில்லை. அந்த அழுத்தமான அமைதி ஆயிரம் கவலைக்களைச்சொன்னது
.
மறுநாள் அதிகாலையில் மோகன் விமானநிலையத்துக்குப் புறப்பட ஓலா டாக்ஸியில் ஏறும் சமயத்தில் போன். அழைத்தவர் அடுத்தப் பிளாக்கிலிருக்கும் நண்பர் டாக்டர் பாஸ்கர். அவர் வாட்ஸப் குருப்பில் செய்தி அறிந்திருந்தார்.
“மோகன் ஹிந்து பார்த்தேன். தமிழ்பேப்பரில் கொடுக்கவில்லையா? அது அவசியம். இந்த உதவிகளைச் செய்பவர்களில் பலர் அந்தப் பேப்பர்களைத்தான் பார்ப்பார்கள். செகரட்டரி நாராயணனிடம் சொன்னால் நியூஸாகவே போட ஏற்பாடு செய்வாரே””
ஓ! எனக்குத் தோன்றவில்லை சார். இப்போதே செய்கிறேன் தாங்க்ஸ் என்ற மோகன் உடனே செல்லில் நாரயணனின் நம்பரைக் கூப்பிட்டபடியே காரில் ஏறினான்
.
அழுகை சற்று அடங்கி அமைதியாகிவிட்ட சுபஶ்ரீ குளித்தபின் இன்று நாள் நாள் முழுவதும் பட்டினியுடன் பாபா சிலை முன் உட்கார்ந்து. பிரார்த்திக்கத் தீர்மானித்து அமர்ந்து விட்டாள். அடிக்கடி அழைத்த போன், அவ்வப்போது கூப்பிட்ட காலிங் பெல் எதிலும் கவனம் இல்லை. மூடிய கண்களுடன் முழுக்கவனமும் பிரார்த்தனையில்.
மத்தியானம் மூன்று மணியளவில் விட்டுவிட்டு பல தடவை அடித்த நீண்ட காலிங்பெல்லின் தொல்லை தாங்காமல் கதவை முழவதுதுமாகத் திறப்பதற்குள்ளாகவே வெளியிலிருந்த விஸ்வா “அப்பா பத்திரமாக இருக்கார் அம்மா தகவல் சொல்லத்தான் நான் போன் செய்து கொண்டேயிருக்கிறேன் நீங்க எடுக்கல. ஈஸிஆர் ரோட்டில் பாண்டிச்சேரி போகிறவழியில் ஒரு கிராமத்துக்கு போகும் மெயின் ரோட்டில் இருக்காராம். இதைப்பருங்கள் என்ற காண்பித்த செல்போன் போட்டோவில் ஏதோ ஒரு கடையில் உட்கார்ந்திருக்கும் அப்பா.
அழுகை, சந்தோஷம், ஆச்சரியம் எல்லாம் ஒரே சமயத்தில் தாக்க சுபஶ்ரீக்குப் பேச்சே வரவில்லை. ஓடிப்போய்ப் பூஜை அறையில் பாபா சிலை முன் விழுந்து நமஸ்கரித்துத் தாங்க்யூ பாபா தாங்க்யூ என அரற்றினாள்.
உடனே வாசலுக்கு ஒடி வந்து அங்கே எப்படிப் போனார்?ஏன் போனார்? உங்களுக்கு யார் சொன்னாங்க? என எல்லாக்கேள்விகளையும் ஒரேடியாக விஸ்வாவிடம் அள்ளி வீசினாள்
.”முதல்ல சாருக்கு போன் போடுங்க.”
“கார் சாவியைக் கொடுங்க அம்மா உடனே கிளம்பிப்போனா இரண்டு அவர்லே அழைச்சிட்டு வந்திடலாம். கார்லே போகும்போது விபரம் பேசிக்கலாம். சுபஶ்ரீயை விட அதிக உணர்ச்சி வசப்பட்டிருந்த விஸ்வா அவசரப்படுத்தினான்.
“ஒரு நிமிஷம்” என்று சொன்ன சுபஶ்ரீ அந்த அவசரத்திலும் அப்பாவிற்குச் சாப்பிட ஸ்நாக்ஸும் பிளாஸ்க்கில் பாலும் எடுத்துக்கொண்டாள். சென்னை பாண்டிச்சேரி கடற்கரைச் சாலையில மோஹனின் புதுக் கார் 100கீமியில் பறக்கிறது.
கவனமாக ஓட்டிய விஸ்வா “நம்ம அடையாறு ஸ்டாண்டில் இருக்கும் சங்கரோட மச்சான் மகளுக்குக் கல்யாணமுன்ட்டு அவங்க குடும்பத்தோடு அவனோட ஆட்டோவிலேயே கிராமத்துக்குப் போயிட்டிருக்கும்போது வழியில் டீ சாப்பிட இறங்கிய ஒரு கடையில் இருந்த பெரியவரைப் பார்த்தப்ப சந்தேகம் வந்திருக்கு. . நம்ம தான் நோட்டிஸ் போட்டிருக்கமே, அதனால் கடையிலே விசாரிக்கிறான். அவர் எதோ ஒரு பஸ்ஸிருந்து இறங்கி வந்து வழிகேட்டு விபரம் எதுவும் சரியாகச் சொல்லமுடியாமல் நேத்து ராத்திரி முழுவதும் அங்கேயே இருந்திருகிறார்ன்னு அந்தக் கடையாளுங்க. சொல்லியிருக்கங்க.
உடனே எனக்குப் போன் போட்டான் சங்கர். நான் அவரைப் படமெடுத்து வாட்சப்பில் உடனே அனுப்பச் சொன்னேன். எக்மோரில் சவாரியிலிருந்த நான் படத்தைப் பார்த்தவுடன் டக்கன்னு அப்பான்னு தெரிஞ்சிடிச்சி. உடனே அந்தக் கடைக்காரரிடமே நேரடியாகப் பேசி நாம வரும் வரை அவரைப் பத்திரமாகப் பார்த்துக்கச் சொல்லிட்டேன் நாம இப்போ அங்கே தான் போறோம்
.என்ன நோட்டிஸ்? எனக்குழம்பிய சுபஶ்ரீக்கு முதல் நாள் தான் செய்திருந்த ஏற்பாட்டைப் பற்றிச் சொன்னான்
விஸ்வா அந்தப்பகுதி ஆட்டோ ஓட்டுநர் தொழிசங்க தலைவன் என்பதோ சுற்று வட்டாரத்தில் அந்தச் சங்க உறுப்பினர்கள் 1000க்கும் மேல் என்பதோ. போட்டோ கிடைத்த ஒரு மணி நேரத்தில் படத்துடன் “காணவில்லை பார்த்தவர்கள் இந்த ஆட்டோ டிரைவரிடமோ அல்லது இந்த எண்ணிலோ தொடர்பு கொள்ளுங்கள்” என்று படம் அச்சிடப்பட்ட சின்ன நோட்டிஸ் அனைத்து ஆட்டோக்களின் பின்னாலும் ஒட்டப்பட்டு நகர் முழுவதும் பறந்து கொண்டிருந்தது சுபஶ்ரீவுக்குத் தெரிந்திருக்க நியாயமில்லை
விஸ்வாவின் வார்த்தகளைக்கேட்க கேட்க, கேட்க பிரமிப்பு அடங்கவில்லை. அவளுக்குக் கார் ஒட்டுவது விஸ்வாகத் தெரியவில்ல, அவன் உருவில் வந்த பாபாவாகத்தான் தெரிந்தது. கண்களில் நீர் வழிய தாங்கஸ் விஸ்வா என்று சொல்லிக்கோண்டே மும்பையிலிருக்கும் மோகனுக்கு வாட்ஸப்பில் விவரமாகச் செய்தி அனுப்பினாள்
மெயின் ரோட்டில் ஒரு பஸ்ஸ்டாப்பின் அருகில் அருகே இருக்கும் அந்த டீக்கடையின் முன்னே கார் நின்றவுடன் “அப்பா என்று சுபஶ்ரீ போட்ட கூச்சலையும் ஒடிப் போய் அவரைக் கட்டிக்கொண்டதையும் பார்த்த அந்தக் கடையிலிருப்பவர்கள் அதிர்ந்து போனார்கள்
.அவர் சுபஶ்ரீயிடம் கேட்ட கேள்வி
என்னை இங்கே தனியா வீட்டுட்டு நீ எங்கே போயிட்ட?